80 milyonun yarısı değerini bilmiyor ama Cumhuriyet, Atatürk ve Kurtuluş Savaşı biran bile aklımızdan çıkartılmaması gereken kelimeler.
101 yıl önce bir önceki gece hiç uyumamış Mustafa Kemal Atatürk ve askerleri yurdumuzu işgal eden düşmanları bozguna uğratarak 9 Eylül’de denize dökerek sonuçlandıracağımız bağımsızlık maceramızın ilk dakikalarını yaşıyorlardı.
Adı bile her duyduğumda tüylerimi diken diken eder, Büyük Taarruz. Atamız’ın, “Ordular ilk hedefiniz Akdeniz, ileri” sözleriyle tam 101 yıl önce bu sabah başladı.
En irisinden sinek sikletine bugün kendilerini bir şey (Şey, bulabildiğim en kibar kelime. Siz istediğinizle devam edin) sanıp kabararak dolaşanlar, fırsatta ceplerini dolduranlar, liyakatsız olmalarına rağmen subaşlarını tutanlar, birkaç kuruş için bir üstündekinin kıçını yalayarak çoğalan amip silsilesi, halkı cahil bırakanlar, din satarak politika yapanlar, cüppeli takkeli sapıklar vs, dinleyin…
101 yıl önce bu sabah Atatürk ve silah arkadaşları komutasındaki ecdadımız bize bu vatanı ve bağımsızlığımızı hediye ettiler.
Aksi hâlde ne mi olacaktı?
Ayasofya kilise, Sultan Ahmet katedral, İstanbul Konstantin, Serdar Serotiris, Ahmet Apostolos, Mehmet Metsitis, Ayşe Arete, Fatma Eleadora, Emine Helena, Bilal Vasili, Recep de Refailitis olacaktı.
Bilmem anlatabildim mi!
Her şey için sonsuz teşekkürler Atam. Merak etme, günü geldiğinde muhtaç olduğumuz kudretin damarlarımızdaki asil kanda olduğunu dahili ve harici bedhahlara anlatmasını biliriz.
Azıcık yalpaladık o kadar, kusurumuza bakma.
BİRAZ DA FUTBOL
Dün akşam tüm futbolseverler gibi ben de Galatasaray – Molde maçını izledim. Galatasaray deplasmanda 3-2 yendiği rakibini Ali Sami Yen’de de 2-1 mağlup ederek Şampiyonlar Ligi’ne 17’nci kez katılmaya hak kazandı.
İki maçı da seyretmemiş biri, “Galatasaray güle oynaya turlamış” der.
Ancak kazın ayağı öyle değil. Liginde 30’a yakın maç oynamış, sezonlarının sonuna gelmiş Norveç ekibi canını aldı Aslan’ın.
Muslera, İcardi ve Boey’in olağanüstü çabaları olmasaydı şimdi el sallıyorduk kalkan gemiye.
Çok uzatmadan…
Evet Galatasaray henüz hazır değil. Yeni transferler Angeliño hariç uzun bir yolculuktan sonra yaşamsal sıvıdan kusarak uyanan uzay gezginleri kadar şaşkınlar.
Maçlara ayık çıksalar bile geçen senenin sonundaki performansından çok uzak takım.
Ben de beğenmiyorum oynanan oyunu ama 6 maçta 5 galibiyet 1 beraberlik almışlar, amaca da ulaşılmış.
Dost basınından ağır düşmanlarına kadar kılçığını didiklediler takımın. “Barça, Real, Manchester falan olsa karşılarında felaket olurdu” dediler de, “Molde, Fenerbahçe ya da Beşiktaş’ı hallaç pamuğu gibi atardı” demediler hiç.
Adını sıklıkla duymadığımız için Karamürsel sepeti sandığımız Molde’nin oyuncuları biraz daha şanslı olsa ya da Galatasaray biraz daha şanssız olsa havada uçuşan pamuk parçası olabilirdi.
Unutmayın ki iki maçta da kritik goller baraja çarpıp filelere giden toplardan geldi.
Bence bu kadarı yeterli durumu özetlemeye.
KAZANMA İHTİMALİ İÇİN SEVDİK!
Sosyal medya ergenlerini saymıyorum, kazana doğmuş onlar. Ben ilk bilinçli şampiyonluğumu 18’imde yaşadım ama bugünün tüysüzlerinin binde biri kadar eleştirmedim Galatasaray’ı. Basketi voleybolu, her maçına gitmeye gayret ettim. Sonra büyüdüm, Olimpiyat Stadı işkencesini çektim bir yıl, gıkım çıkmadı ki o zaman bayağı palazlanmış basındım.
Eksikleri söylersin ama futbolcuna, hocana, yöneticine, başkanına sövmezsin. Söversen zaten Galatasaraylı değilsindir. Evet ben de mesela Muslera’yı, Torreira’yı, İcardi’yi çok seviyorum ancak başka nedenlerle Okan Hoca’ya hiç ısınamadım. Ne var ki Galatasaray’ın hocası odur ve ayrılana kadar her Galatasaraylı gibi arkasında durmak görevdir.
Küfürle kafirle bir santim mesafe alınmaz.
Her Galatasaraylı gibi ben de biliyorum Şampiyonlar Ligi’nde Galatasaray’ın işinin çok zor olacağını. Bunları düşünmek yerine, “Hooop ağır ol, sen Galatasaray’ı her maçını kazansın diye sevmedin ki, kazanma ihtimali olduğu için sevdin” diyorum kendime.
Hiç merak etmeyin, bu takım form da tutar, devlere kök de söktürtür, yeni bir tarih bile yazar.
Dediydi dersiniz:)
